Przejdź do zawartości

Alfons II d’Este

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Alfons II d’Este
Ilustracja
ilustracja herbu
Książę Ferrary i Modeny
Okres

od 1559
do 1597

Dane biograficzne
Data i miejsce urodzenia

22 listopada 1533
Ferrara

Data i miejsce śmierci

27 października 1597
Ferrara

Ojciec

Herkules II d’Este

Matka

Renata Walezjuszka

Żona

1. Lukrecja Medycejska
2. Barbara Habsburżanka,
3. Małgorzata Gonzaga

Alfons d’Este (ur. 22 listopada 1533 w Ferrarze, zm. 27 października 1597 tamże) – książę Ferrary i Modeny w latach 1559–1597. Był najstarszym synem Herkulesa II d’Este i Renaty Walezjuszki (młodszej córki Ludwika XII i Anny Bretońskiej).

Jako młody człowiek walczył w armii Henryka II przeciwko Habsburgom. Wspierał sztukę i naukę - podobnie jak wszyscy jego przodkowie. W czasie elekcji 1587 roku był kandydatem do tronu Rzeczypospolitej nieoficjalnie wysuniętym przez Henryka Walezego[1]. Objął swoim mecenatem Torquata Tassa i Giovanniego Battistę Guariniego, zaś Luzzasco Luzzaschi służył na jego dworze jako organista.

W 1575 był kandydatem to tronu polskiego, popierał go Henryk III Walezy, a za jego sojuszników uchodzili również Zborowscy i Chodkiewiczowie. Również dla Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła była to kandydatura poważna, niemniej z racji popierania jej przez Chodkiewiczów nie do zaakceptowania[2]. Ostatecznie spośród Zborowskich za Alfonsem opowiedział się podczas głosowania w senacie jedynie Andrzej, marszałek nadworny koronny[3]. Kandydatura księcia Ferrary na króla polskiego rozpatrywana była również podczas elekcji w 1586 jednak nie miała ona większego poparcia[4].

Był trzykrotnie żonaty:

Sukcesja

[edytuj | edytuj kod]

Żadne z małżeństw nie przyniosło Alfonsowi znanych potomków (nie posiadał również dzieci nieślubnych). Dlatego główna linia d’Este skończyła się po jego śmierci, w 1597. Cesarz Rudolf II Habsburg uczynił spadkobiercą d’Este jego kuzyna – Cezara d’Este (1561−1628) – wojskowego. Ten utracił wkrótce Ferrarę i dalej rządził w księstwie Modeny.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Przemysław Piotr Szpaczyński, Mocarstwowe dążenia Zygmunta III w latach 1587-1618, Kraków 2013, s. 53.
  2. S. Grzybowski, Jan Zamoyski, Warszawa 1994, s. 67.
  3. S. Grzybowski, Jan Zamoyski, Warszawa 1994, s. 73.
  4. S. Grzybowski, Jan Zamoyski, Warszawa 1994, s. 200.